KORDULA jest to imię o niejasnej etymologii. Być może łączy się  etymologicznie z rzymskim męskim imieniem Cordus i wtedy znaczyłoby późno urodzona. Może także to być formacja pseudołacińska, do cor,  cordis - serce z przyrostkiem -ula. W Polsce imię to  poświadczone jest od 1414 roku.  Święta Kordula miała być towarzyszką św. Urszuli. Widząc męczeństwo  innych, uciekła i ukryła się na jakimś statku. Ale następnego dnia zdobyła  się na odwagę, sama stanęła przed oprawcami i jako ostatnia z towarzyszek  poniosła śmierć męczeńską. Do kalendarzy kolońskich wpisano ją dość późno,  bo dopiero w XII wieku, zapewne pod wpływem hagiograficznego utworu,  przypisywanego arcybiskupowi Geronowi. W XIII stuleciu odkryto rzekomo  relikwie Korduli. Ich podniesienia dokonał w 1278 roku św. Albert Wielki.  Wedle legendy, której początek przypisywano wizjom bł. Hermana Józefa,  istniały trzy Kordule, a zdaniem polemistów protestanckich dwanaście > kościołów szczyciło się posiadaniem ciała lub głowy świętej. Dawne  Martyrologium Rzymskie wspominało ją 22 października. Natomiast najnowsze Martyrologium Romanum jej nie wspomina.